برخی از مهارت های ارتباطی ما در زبان ما منعکس می شود. این مهارت زبان بدن است. طبق تحقیقات، نیمی از ارتباطات چهره به چهره ما «غیر کلامی» است. «زبان بدن» احساسات و رفتار را قبل از گفتار با هم ارتباط می دهد.

اکثر افرادی که در موقعیت‌های مکالمه  دوره فن بیان زهرا شیراحمدی خوبی قرار ندارند، متوجه نمی‌شوند که وضعیت بدنشان (دست‌ها روی سینه ضربدری می‌شوند، تماس چشمی برقرار نمی‌کنند، لبخند نمی‌زنند) عامل اصلی ارتباط ضعیف آنهاست. آنها ما را با اولین نشانه ها و نشانه های ما می فهمند و قضاوت می کنند.

لبخند نشانه صداقت، گشاده رویی و تمایل به صحبت است. پیام غیرکلامی موثری که به این امید منتقل می شود که طرف مقابل نیز لبخند بزند. وقتی شخصی لبخند شما را می بیند، آن را به عنوان یک تعریف می بیند و معمولاً از آن احساس خوبی دارد. نتیجه؟ طرف مقابل در ازای آن لبخندی به شما هدیه می دهد.

خنده نباید "مصنوعی" باشد. با این حال، این جمله به این معنا نیست که باید در همه موقعیت ها و زمان ها خوشحال باشید، بلکه وقتی با کسی که می شناسید یا کسی که می خواهید با او ارتباط برقرار کنید، لبخند بزنید. این نشانه شناخت مشترک شما از فرد است و او را به صحبت با شما علاقه مند می کند.

وقتی خود را با آغوش باز می بینید، احساس می کنید که دیگران آماده صحبت با شما هستند و از دیدن شما خوشحال می شوند. در یک مهمانی یا در محل کار، آغوش باز به این معنی است که شما برای گفتگو باز هستید.

نشستن یا ایستادن با دستان روی هم به این معنی است که شما علاقه ای به تماس ندارید، حالت تدافعی و بسته به مردم دارید. اگر دست خود را روی چانه و دهان خود بگذارید، ژست تفکر کلاسیک افراد را خواهید یافت. حالا این سوال را از خود بپرسید: "آیا وقتی کسی را در فکر عمیق خود می بینید حاضرید با او تماس بگیرید؟" به احتمال زیاد پاسخ منفی است. علاوه بر این، بازوهای ضربدری باعث می شود که شما عصبی، قضاوت کننده یا قضاوت کننده به نظر برسید. اینها دلایلی است که دیگران به سراغ شما نمی آیند و در را برای صحبت با شما باز نمی کنند.

برخی می گویند که فقط به این دلیل که دست هایشان دور یکدیگر است به این معنی نیست که به گفتگو علاقه ای ندارند، شاید به این دلیل است که به آن عادت کرده اند و راحت تر است. در پاسخ باید گفت که هیچکس نمی تواند ذهن ها را بخواند، اما می تواند زبان بدن را بخواند!

وقتی کسی با شما صحبت می کند و شما کمی به سمت او متمایل می شوید، نشان می دهید که جذب او شده اید. نشان دهید که گوش می دهید. طرف مقابل از اقدام شما استقبال می کند و شما را به ادامه گفتگو تشویق می کند. برعکس، گذاشتن دست روی دهان و تکیه دادن به پشت، قضاوت، قضاوت، بدبینی و بی تفاوتی را به شنونده منتقل می کند.

یکی از ویژگی های متمایز ارتباط غیرکلامی و زبان بدن مجری رادیو، پیامی است که از طریق چشم منتقل می شود. تماس چشمی نشانه توجه و علاقه شما به حرف های طرف مقابل است. به هر حال، بهتر است با یک لبخند دوستانه کوچک همراه چشمی خود باشید تا این پیام را منتقل کنید: دوست دارم با شما صحبت کنم. میخواهم بهتر بشناسمت.

تماس چشمی باید طبیعی باشد. مجبورش نکن، زیاده روی نکن. وقتی طرف مقابل لبخند می زند، به او لبخند بزنید. وقتی در حال صحبت با افراد هستید، نگاه کردن به افراد از زوایای مختلف کاملاً اشکالی ندارد و همچنین اشکالی ندارد که همیشه در چشمان طرف مقابل نگاه نکنید.

تماس چشمی بیش از حد نه تنها مفید است، بلکه می تواند به روابط نیز آسیب برساند. خیره شدن مداوم را می توان رفتار تهاجمی در نظر گرفت.